زمان دم کشیدن دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا :
۱۰ دقیقه ۲ قاشق غذا خوری در ۴ لیوان آب جوش.
پس از این زمان دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا را صاف کرده در یخچال نگهداری کنید و در هر وعده یک لیوان از آن را بین وعده ناهار میل کنید (افرادی که از رقیق کننده های خون مانند هپارین, وارفارین یا الکوفارین استفاده میکنند تحت نظر مشاور مصرف شود).
معرفی اجمالی دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا:
ترکیبات دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا : توت فرنگی, تمشک, کرن بری, زرشک و چای ترش(رز چینی)
میوه های قرمز سرشار از فیبر هستند. از این منظر، آنها به کاهش وزن، کلسترول و فشار خون کمک زیادی می کنند. دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا آرامش بخش و خنک کننده است و به واسطه خواص آنتی اکسیدانی ترکیباتش در کاهش التهاب و درمان بیماری آرتروز بسیار مؤثر است. دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا دارای مواد نگهدارنده نمی باشد. بنابراین، باید حتماً در یخچال نگهداری شود.
خاصیت چربی سوزی دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا در حدی است که به سلطان چربی سوز نیوشا شهرت یافته و این چربی سوزی را حتی در خواب برای بدن شما انجام میدهد.
تاریخچه میوه های موجود در دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا :
توت فرنگی با نام علمی Fragaria × ananassa گونه ای دو رگه و متعلق به جنس Fragaria است. تاریخ این میوه، به ۲۰۰۰ سال پیش برمی گردد. توت فرنگی های امروزی حدود ۲۰۰ سال پیش، از دورگه گیری بین توت فرنگی ویرجینیانا یا اسکارلت به عنوان والد نر و توت فرنگی چیلوئنسیس به عنوان والد ماده حاصل شده اند. این گیاه، حدود سال ۱۳۰۰ میلادی در اروپا کشت می شد. توت فرنگی های وحشی، قرن چهاردهم میلادی در فرانسه، از جنگل به زمین زراعتی منتقل و به گیاهی اهلی تبدیل شدند. حدود سال ۱۶۰۰ میلادی، توت فرنگی ویرجینیانا از گونه ی Fragaria virginiana ، از شمال آمریکا به اروپا رسید. گسترش این گونه بسیار تدریجی بود و در اواخر سده ی ۱۸ و اوایل سده ی ۱۹میلادی به تدریج در انگلستان محبوب شد. در دهه ی ۱۶۱۰ میلادی یکی از دولتمردان فرانسوی به نام فریزر، گیاه توت فرنگی چیلوئنسیس از شیلی را با خود به فرانسه برد. کشت این گیاه در شمال فرانسه گسترش یافت و مدتی پس از دورگه گیری این توت فرنگی با توت فرنگی ویرجینیانا نمونه ای جدید به وجود آمد. این نمونه ی جدید در دهه ی ۱۸۰۰ میلادی به آمریکا صادر شد. باغبانان انگلیسی گونه ی جدید را از طریق دانه پرورش می دادند، پس از آن تعداد ارقام توت فرنگی از سه به سی رقم افزایش یافت.گمان بسیاری از مردم بر آن است که توت فرنگی (strawberry) به دلیل انباشته شدن بوته های این گیاه با کاه و پوشال (straw) به این نام خوانده شده است. برخی منابع هم نامگذاری توت فرنگی را به دلیل آن می دانند که نخستین بار جوانان انگلیسی توت فرنگی های وحشی را برداشت می کردند و در توده ای احاطه شده از سبزه می فروختند با این وجود، منشأ دقیق نام گذاری این گیاه هنوز بر ما معلوم نشده است. به نظر می‌رسد که نخستین رقم اصلاح شده، در دوره ی قاجار و زمان صدارت اتابک اعظم، از فرانسه به ایران آمد و اتابکی خوانده شد.
تمشک که نام علمی آن Rubus fruticosus و متعلق به خانواده ی گلسرخیان است. قدمت این گیاه، به دوران پیش از تاریخ برمی گردد و اعتقاد بر این است که نخستین بار، در مناطقی از شرق آسیا رشدکرده است. شواهد باستان شناسی نشان می دهد که ساکنان غارهای پارینه سنگی، تمشک می خوردند و در دوران های مختلف بخشی از رژیم غذایی انسان بوده است. احتمال می رود این گیاه، را مهاجران یا حیوانات به نقاط مختلف دنیا منتقل کرده باشند. براساس مستنداتی که پالادیوس (نخستین اسقف مسیحیان ایرلند) ثبت کرده است، تمشک، تا قرن ۴ پیش از میلاد به دلایلی کشت و مصرف نمی شد. این میوه، در دوره ی هلنی ( از قرن سوم پیش از میلاد تا قرن نخست میلادی) در اساطیر یونان نماد باروری بود. در داستان های یونانی آمده است که تمشک، ابتدا سفید بود اما دایه ی زئوس با فرو کردن خار به انگشت خود، این میوه را با خون رنگ می کند. از آن پس، تمشک، قرمز رنگ می شود. در قرون وسطی، تمشک میوه ی محبوب مردم بود به گونه ای که آب تمشک را در آثار هنری همچون رنگ استفاده می کردند. نخستین بار در قرن سیزدهم میلادی، شاه ادوارد اول مردم را به کشت تمشک در سراسر انگلستان تشویق کرد. تمشک را مهاجران اروپایی به آمریکا وارد کردند.
کرن بری یکی از ۳ میوه ی بومی آمریکای شمالی است. نخست، فقط از نواحی شمال شرقی آمریکا برداشت می شد اما پس از آن در دیگر نقاط شمال آمریکا مثل ویسکانسین و شمال غربی اقیانوس آرام و شیلی هم پرورش داده شد. در حدود سال ۱۵۵۰ میلادی، بومیان آمریکا تنها کسانی بودند که این میوه را استفاده می کردند. بومیان، با ترکیب کرن بری له شده با گوشت گوزن غذایی به نام پِمیکانا تهیه می کردند. آنان، این میوه را توت شگفت انگیز (wonder berry) می نامیدند. در سال ۱۶۲۰ میلادی مهاجران و مسافران موارد مصرف کرن بری را از بومیان آموختند. مهاجران آلمانی و هلندی این میوه را “کرنی- بری”(crane-berry) یا توت مرغ ماهیخوار، نامیدند. این نامگذاری، به سبب شباهت رنگ شکوفه های کرن بری با سر و گردن مرغ ماهیخوار یا علاقه ی این پرنده به خوردن آن بود. سرانجام این واژه کوتاه به cranberry تبدیل شد.
زرشک متعلق به خانواده Berberidaceae است و حدود ۶۵۰ گونه دارد. در میان گونه های مختلف زرشک، دو گونة زرشک پلویی (Berberis vulgaris) و زرشک آبی یا سیاه (Berberis integerrima) در ایران معروف هستند. زرشک سیاه یک درختچه خاردار با چوب های زرد و برگ های بیضی متمایل به کشیده است که میوه های کوچک، قرمز و بیضوی با دو یا سه هسته کشیده دارد. این گیاه را که بومی مناطق مرکزی و جنوبی اروپا، شمال شرقی آفریقا و غرب آسیا است به نام زرشک اروپایی هم می شناسند. در قرن نوزدهم از محبوبیت این گیاه کم شد چون به اعتقاد کشاورزان، میزبان قارچ زنگ گندم بود و باعث آلودگی و تلفات گندم هایی می شد که در مزارع مجاور می روییدند. گونه های مختلف زرشک در قسمت های مختلف دنیا مانند ایران، چین، آسیای میانه و بسیاری از کشورهای اروپایی، آفریقایی و امریکایی به خوبی شاخته شده اند. خاصیت‌های درمانی زرشک در حدود ۶۵۰ سال پیش از میلاد شرح داده شده است. در قرن هفدم میلادی، استفاده از زرشک، یک روش درمانی متداول در خاورمیانه بوده است.
چای ترش یا هیبیسکوس که به آن چای سرخ یا چای مکّی هم می گویند، بومی هندوستان تا مالزی است و سال ها پیش به آفریقا برده شد. این گیاه در قرن هفدهم، در برزیل، و قبل از سال ۱۸۰۴ در گواتمالا برای مصارف غذایی کشت می شد. در اوایل دهه ۱۸۹۰، دکتر وبر، آن را در فلوریدا کشت کرد ولی به دلیل یخبندان شدید همه گیاهان از بین رفتند. چای ترش تا پس از جنگ جهانی دوم، در جنوب و مرکز فلوریدا در باغ های خانگی کشت می شد. در سال ۱۹۶۲، چای ترش در مصر بیشتر به دلیل مصارف دارویی کشت می شد تا غذایی. در سال ۱۹۷۱، گل های این گیاه در سنگال، تولید و خشک می شدند و از آنجا به میزان ۱۰ تا ۲۵ تن در سال به اروپا حمل می شدند. امروزه این گیاه به میزان وسیعی در نواحی گرمسیری و نیمه گرمسیری توزیع شده است و گل آن برای تهیه ی مربا، نوشیدنی و چای، در مصر، ایران، تایلند و کشورهای غربی کاربرد فراوان دارد.
کاربرد میوه های موجود در دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا در طب قدیم:
توت فرنگی به طور سنتی در درمان بیماری هایی مثل تصلب شرایین، نقرس، سنگ مثانه و بیماری های التهابی کاربرد دارد. این میوه درمان مفیدی برای بیماری های لثه هم هست. رومیان باستان معتقد بودند که این میوه داروی با ارزشی است و از آن برای درمان بیماری های مختلف از جمله مالیخولیا و سنگ کلیه استفاده می کردند. توت‌فرنگی از میوه‌های خنک است، ادرار را زیاد می کند و رسوب دندان را از بین می‌برد و برای افرادی توصیه می‌شود که به بیماری‌هایی چون دیابت مبتلا هستند. املاح این میوه، برای درمان یبوست مفید است و به سبب داشتن مقادیر کافی کلسیم و فسفر، در رشد کودکان و نوجوانان، تأثیر به سزایی دارد. توت فرنگی، در کاهش و رفع ترس، عصبانیت، اضطراب، هیجان و سستی مؤثر است. بر طول عمر می افزاید و از سکته جلوگیری می کند.
تمشک حدود ۸ هزار سال پیش به عنوان غذا و پس از آن به عنوان دارو استفاده می شد. رومی ها از دم کرده ی برگ تمشک برای درمان بیماری های مختلفی استفاده می کردند. بقراط برای از بین بردن مشکلات و دردهای پیش از زایمان، دمنوش ساقه و برگ های این گیاه را تجویز می کرد. به طور سنتی این میوه را برای درمان التهاب لثه، درد گلو و زخم های دهان استفاده می کردند و از آب آن، برای درمان آسم و مشکلات تنفسی سود می بردند. طبع تمشک سرد و خشک و گیاهی ملیّن و مدّر است که خون را تصفیه می کند. برای تقویت قلب مفید است و افزون بر تب بر بودن، برای درمان یبوست هم کارگشاست. در طب سنتی چین از تمشک برای درمان بی اختیاری ادرار و تقویت کلیه ها استفاده می شود.
کرن بری به طور سنتی برای پیشگیری از ابتلا به سنگ کلیه و معالجه ی عفونتهای کلیه، اختلالات فشارخون، سلامت قلب و عروق، سلامت مغز و افزایش سیستم ایمنی بدن استفاده می شد. بومیان آمریکا کرن بری را در درمان، ضماد زخم و بیرون کشیدن سم از آن، به کار می بستند. شکارچیان نهنگ و دریانوردان آمریکایی برای جلوگیری از ابتلا به بیماری اسکوربوت و یا کمبود ویتامین C این میوه را همراه داشتند. از دیگرخواص درمانی کرن بری، درمان بی اختیاری ادرار و تخلیه ی کامل مثانه در آقایان دارای مشکل پروستات، است.
زرشک در طب سنتی ایران چندین خاصیت مانند اثرات ضدباکتری، تب بر، تسکین خارش، ضد فشار خون بالا و ضدآرتروز مربوط به قسمت های مختلف گیاه زرشک گزارش شده است. همچنین، از زرشک برای درمان فشار خون بالا، تب، بیماری های کلیوی، اسهال و سوءهاضمه استفاده می کنند.
چای ترش در طب سنتی برای درمان فشارخون بالا، بیماری های کبد و تب استفاده می شد. در طب سنتیِ آفریقا این گیاه برای درمان سرفه و گلودرد و همچنین به عنوان آنتی باکتری، مدرّ، ضد اسپاسم و از بین برنده ی زرداب و صفرا مصرف می شود. در طب سنتی تایلند چای ترش را برای درمان سنگ کلیه به کار می برند. از گل های چای ترش برای سرماخوردگی، بی اشتهایی و به عنوان مدر و تا حدی ملین استفاده می شود. همچنین این گیاه در طب چینی برای درمان دمل، تورم، التهاب پوستی و زونا به کار می رود.
مواد موثر موجود در دمنوش ریزمیوه های قرمز نیوشا :
توت فرنگی:
آنتوسیانین (به خصوص سیانیدین و پلارگونیدین)، فلاونول (پروسیانیدین، کاتچین، اپی گالوکاتچین، اپی کاتچین، گالوکاتچین، کامفرول و کوئرستین)، اسیدهای هیدروکسی بنزوئیک، اسیدهیدروکسی (سینامیک،کوماریک، کافئیک و فرولیک اسید)، رزوراترول، آنتی اکسیدان ها.
تمشک:
فلاونوئیدها شامل آنتوسیانین (سیانیدین-۳- گلوکوزید، پلارگونیدین-۳-گلوکوزید)- فلاونول ها شامل کامپفرول، کورستین، میریستین، فلاوان شامل کاتچین، پروآنوسیانیدین، فنولیک های ساده شامل اسیدهیدرواکسی بنزوئیک (الاژیک، گالیک) و اسید هیدرواکسی سینامیک (کافئیک، کوماریک، کلروژنیک)، گلوتامیک اسید، آرژینین، لئوسین.
کرن بری:
آنتوسیانین، فلاونول، کاتچین، پروآنتوسیانیدین، سیانیدین، رزوراترول، سالیسلیک اسید، آسکوربیک اسید، پکتین، فروکتوز.
زرشک:
حاوی ترکیبات فعال زیستی مانند بربرین، بربامین، پالماتین، اکسی اکانتین، مالیک اسید، آسکوربیک اسید، کافئیک اسید، اورسولیک اسید، کومارین، بتاکاروتن و تانن است.
چای ترش:
اسیدهای اگزالیک، مالیک، سیتریک، استئاریک، پالمیتیک، تارتاریک، آسکوربیک، آراشیدیک، پروتوکاتکوئیک و اسید هیبیسکوس، آنتوسیانین، دِلفینیدین، سیانیدین-۳- روتینوزید، بتاکاروتن، بتاسیتوسترول، گالاکتوز، پکتین و کوئرستین.
